Twee jonge mannen die in 1944 ingezet werden in De slag om Arnhem. Beide waren net vader geworden en blij met de geboorte van hun dochters. Helaas konden zij maar korte tijd genieten van het vaderschap, de oorlog verstoorde het prille geluk. De ene dochter was vijftien maanden, de andere was ruim twee maanden oud, toen de vaders sneuvelden. Jaren na de oorlog kwamen de dochters met elkaar in contact en werden hartsvriendinnen. Een band, in oorsprong gesmeed door Staff Sergeant Gordon A. Rickwood (bijnaam Rick) en Captain James Graeme Ogilvie.

In de nacht van 6 juli 1944, landden er in Normandië zes gliders. De taak van de bemanning was om de bruggen over de rivier de Orne veilig te stellen voor de paratroepers, die bij daglicht zouden arriveren. Een van de zes gliderpiloten was Rickwood van de First Airborne Division. In de nacht dat Rickwood zijn opdracht in Frankrijk met succes uitvoerde, beviel zijn vrouw Pat in hun thuisland Engeland van dochter Patricia Anne. Een week na de geboorte keerde Rickwood, na een geslaagde missie, naar huis en kon aanwezig zijn bij de doop van de kleine. Kort daarop nam hij afscheid van zijn gezin om deel te nemen aan operatie Market Garden, die op 17 september van start ging. Rickwood behoorde bij het D-Squadron dat landde op zone X. Op de site van  paradata.org.uk staat te lezen: 'S/Sgt Rickwood was killed by a German sniper shortly after landing his glider on zone X, east of Telefoonweg and west of Klein Amerikaweg on 18 September 1944, aged 23, and is commemorated on the Groesbeek Memorial to the missing.' Een ooggetuigenverslag vermeld dat Rickwood zijn glider veilig aan de grond heeft gezet en dat de bemanningsleden uitgestapt zijn. Toen die naar de andere kant van de glider liepen, vonden ze hem dood naast het toestel. Zijn lichaam is tot op heden niet gevonden. Is hij begraven en is de locatie van het graf vergeten? Of is hij een van de mannen die als onbekende werd begraven en draagt zijn steen de tekst ‘Known unto God.’ Ook wordt wel gedacht dat de Duitsers misschien de gliders in brand hebben gestoken en  het lichaam van Rickwood in de vlammen is opgegaan. Het blijft gissen. Een uitgebreide levensbeschrijving en de lotgevallen van zijn vrouw en kind zijn te lezen in een interview met dochter Patricia Anne op https://www.warwidowsstories.org.uk/interviews/an-interview-with-patricia-anne-rickwood

Schotse kilt

Het echtpaar Ogilvie gaf hun dochtertje de naam Gaelies. Lang kon de kersverse vader niet bij het gezin blijven. De oorlog riep. Captain Ogilvie was eveneens een gliderpilot van The Glider Pilot Regiment en ingedeeld bij het bij het D-squadron. De piloten van D Squadron werden toegewezen aan de verdediging van het hoofdkwartier van de 1e Luchtlandingsdivisie in het Hartenstein Hotel. De Schot droeg tijdens de oorlog zijn kilt met trots. De captain trok nogal aandacht met zijn grote gestalte en zijn fraaie kilt. Dat werd zeker ook opgemerkt door verpleger Van Sluys die met patiënten van de Stichting Wolfheze aan het wandelen was en in contact kwam met de Engelsen. Hij kon hen vertellen dat er onder aan de Heelsumseweg een Duitse mitrailleur opgesteld stond. ‘Ik werd aangehouden door twee die Hollands spraken en ik werd bij een man gebracht met een Schotse rok aan, die het commando had.’ Sergeant Louis Hagen was een strijdmakker van Ogilvie, de twee trokken veel samen op. Tijdens een actie in Oosterbeek raakte Ogilvie gewond aan zijn arm. Hij lag enige tijd in een geblindeerde achterkamer van het huis aan de Stationsweg nummer 18, volgens de herinnering van de toen vijfentwintig jarige zoon van de bewoners van het huis. De captain behield overigens wel het bevel over zijn mannen. In de nacht van 25 op 26 september had een grote groep soldaten de opdracht gekregen zich terug te trekken uit een hachelijke situatie, door de Rijn over te steken. Deze operatie kreeg de codenaam Berlin. De coördinatie was in handen van Britse en Canadese ingenieurs. De evacuatie was ook mogelijk door de heldhaftige Poolse parachutisten die onder leiding van generaal Sosabowski vlakbij Driel de Duitsers tijdens de oversteek op afstand hielden. Om in de bootjes meer plaats te maken, besloten sterke zwemmers op eigen kracht de rivier over te zwemmen. Hagen en Ogilvie stapten zij aan zij het water in. Halverwege de rivier kwam Hagen in moeilijkheden en ontdeed zich van alle persoonlijke bezittingen en gewicht dat hij droeg. Hij was zijn maat uit het oog verloren, maar bereikte veilig de overkant. De zesentwintig jarige, aan zijn schouder gewonde Ogilvie had minder geluk. Zijn verwonding en het gewicht van de meterslange, - door het water zwaar geworden kilt- werden hem fataal. Zijn lichaam zou op 17 oktober bij brokstukken van de opgeblazen brug bij Rhenen, aanspoelen. Mensen van de verzetsgroep vonden hem en begroeven hem ‘s nachts, met gevaar voor eigen leven, op het kerkhof. (Achterbergse Straatweg).

Band

Jaren na de oorlog kwamen de dochters Anne en Gaelies met elkaar in contact. Ze kwamen erachter dat hun moeders ook al met elkaar hadden gecorrespondeerd. Elk jaar met Kerstmis schreven zij elkaar. Ze waren immers beiden hun man verloren, in dezelfde strijd en begrepen elkaars pijn.