(foto links James William Ericson. Rechts Jack Wills.) 

 

Sterke liefde

 

Het is donderdag 21 september 1944, als er in Engeland twee squadrons van in totaal vijfentwintig vliegtuigen opstijgen met aan boord bevoorrading voor de Airbornes in Nederland. Onder de achtkoppige bemanning - die samengesteld was uit Britse en Canadese mannen - van één van de Dakota’s die meevlogen, bevond zich de drieëntwintigjarige James William Erickson. Hij was flight officer-navigator in de Royal Canadian Air Force. Jim, zoals hij door familie en vrienden genoemd werd, was geliefd vanwege zijn ingetogen karakter en zorgzaamheid. Net terug van een vlucht, had Jim zich als vrijwilliger aangeboden om als copiloot mee te gaan op de volgende vlucht. Ten gevolge van een bizar ongeluk stortte de Dakota bij de Betuwse plaats Driel neer. De bemanningsleden kwamen allen om het leven en werden begraven op het Airbornekerkhof te Oosterbeek.

 

Jim, zoals Jack in het dagelijks leven genoemd werd, werd op 5 juni 1921 geboren en was afkomstig uit Banff; een stad die in het Westen van Canada ligt, in het gebied van de Rocky Mountains. Zijn zuster; Edith Mulligan- Erickson schreef in een van haar brieven aan Renkumer C. Petter onder andere: ,, Jim was de oudste van vijf kinderen. Hij was een serieus persoon die graag naar de kerk ging en veel in de bijbel las. Hij had een geweldig gevoel voor humor. Hij was actief bij de scouting en de zondagsschool. In 1937 was hij een ‘junior game warder’ (soort natuurbeschermer. MM)” Edith weet nog goed dat haar familie dacht dat Jim het wel eens tot minister zou kunnen schoppen. Bill Waterworth was gelijk met Jim bij de scouting en herinnert zich: ,,We waren zo vaak we konden samen met de andere jongens van de scouting bij een hut, gelegen bij Sadow Lake. We vermaakten ons met allerlei buitenactiviteiten. Onder andere vissen. Jim was een goede jongen die ons ervan weerhield in moeilijkheden te komen”.

Verlegen

Zijn zusters plaagde hun oudste broer graag met het feit dat hij zo verlegen ten opzichte van meisjes

was. Ze waren blij verrast in zijn brieven uit Engeland te lezen dat hij een meisje was tegen gekomen en verliefd was geworden. Het meisje werkte bij het postkantoor van het leger. Vlak voor Jim op zijn laatste vlucht ging, verloofde het stel zich. Hun hoofden vast vol mijmeringen over een gelukkige toekomst die voor hen lag. Maar het lot zou anders beslissen.

Bizar ongeluk

De squadrons waren vanaf de vliegbasis Down Ampney opgestegen. Duitse jagers en afweergeschut

maakten het de squadrons niet gemakkelijk hun taak uit te voeren. Het vliegtuig met de crew, die bestond uit Jack Wills, Desmond Hardy, Davind Black, Herbert Edwards, Eric Roscoe, Jack Taylor, Ben Welham en Jim Erickson, had de opdracht om manden met antitankmijnen te droppen, boven een veld bij Hotel Hartenstein te Oosterbeek, alwaar zich het hoofdkwartier bevond van de Britten, die ingesloten waren door de Duitsers. Chris Frenchum was navigator van het vliegtuig dat achter die van Jim vloog. Hij wist exact te vertellen wat er gebeurde. ,,Vanaf duizelingwekkende hoogte stortte opeens een bevoorradingsmand vanuit een vliegtuig boven hen naar beneden. De mand landde aan de rechterkant op de vleugel van de Dakota voor ons, waardoor deze compleet afbrak. ” Frenchum moest de stuurknuppel van het eigen vliegtuig overnemen van de piloot, omdat deze in shock raakte, toen hij zag hoe de bemanning van het geraakte vliegtuig, kansloos de dood tegemoet stortte.

 

Edith: ,, Het bericht van zijn dood kwam hard aan. Mijn jongste broertje was als baby gestorven. Het verlies van nòg een geliefd kind, zijn mijn ouders nooit helemaal te boven gekomen. Wij dragen Jim nog steeds in onze harten.” Op Jim’s grafsteen staat de tekst: Greater love hath no man, than this

 

Een van de andere bemanningsleden van de neergestorte Dakota was Jack Wills. Jarenlang was de melding ‘Killed in action’ het enige dat zijn toenmalige verloofde Cora Dier wist. Tot inspanningen van Renkumer C.Petter en de Canadese journalist Bob Florence vijfenzestig jaar later haar konden vertellen wat er gebeurd was en waar hij begraven was. Bij bezoek aan het graf van haar eerste liefde werd de toen vijventachtigjarige Canadese dame overspoeld door herinneringen. Jack en zij ontmoetten elkaar in Wakesiu, waar Cora’s familie elke zomer een huisje huurden. Jack was er met enkele vrienden. Ze gingen dansen. ,,Hij kon de Jive en ook swingen als de beste. Maar ik kon het ook goed. We dansten het tapijt van de vloer”, zei Cora in een interview met Bob Florence. De zomer verliep en de twee gingen hun eigen weg, maar Jack kon zijn zomervriendin niet vergeten en zocht haar weer op. Het tienermeisje had een afspraakje, maar Jack stoorde zich daar niet aan. Hij nodigde hen uit voor een autoritje en reed zijn ‘concurrent’ doodleuk naar diens huis en zette hem af met de woorden ‘Leuk met je kennis gemaakt te hebben.’ Cora: ,,Waarom deed je dat nu, vroeg ik hem.Omdat je mijn meisje bent, zei hij.” Er verstreken enkele jaren en vlak voor Jack’s vertrek naar Europa, verloofden ze zich. Piloot Jack was eenentwintig jaar toen hij om het leven kwam nabij het Betuwse Driel.

Jaren na deze tragedie trouwde Cora met haar buurjongen; Vic Chad. Ze kregen vijf kinderen; drie

dochters en twee zonen.

 

Herdenkingsdienst

Op 3 mei 2005 werd er in Canada een herdenkingsdienst gehouden voor Jack en andere gevallenen in de Tweede Wereld Oorlog. Deze herdenkingsdienst werd geleid door Cora’s dochter; Bonita.

,,Gebroken vleugels. We krijgen er allemaal mee te maken, tijdens onze levensreis. Gebeurtenissen, van welke aard dan ook, kunnen ervoor zorgen dat we uit onze ‘levensvlucht’ neerstorten. We vragen ons vaak af waar God is, wanneer zoiets gebeurt. Een mogelijkheid om die vraag te beantwoorden, is te denken aan een Adelaar met jongen. Als er gevaar dreigt en de vleugels van de jongen nog niet sterk genoeg zijn om te vluchten, dan zal moeder Adelaar hen op haar rug laten klimmen om met hen op te vliegen, ver weg van het gevaar. Zo is het ook met God. Hij neemt ons op als we zijn gevallen en houdt ons vast. We vinden bescherming, verzorging, herstel en rust in de palm van Zijn hand, net zolang tot we weer kunnen vliegen”.

Woorden die werden uitgesproken tijdens deze indringende herdenkingsdienst die bijgewoond werd door Cora Dier. Want houden van is nooit vergeten. Liefde is sterker dan de dood en vliegt - ook na vijfenzestig jaar - op sterke vleugels van geloof, hoop en vertrouwen…over Jack en over al die anderen die naast hem rusten.