Verlaten straten en veel gebroken, gapende vensters in gehavende huizen. Een spookstad. Zo moet Wageningen er op dinsdag 17 april 1945 uitgezien hebben, toen het Duke of Wellington Regiment Britisch 49th Infantry Division, bijgenaamd Polar Bears, de stad binnentrok en daarmee de bevrijding van Wageningen een feit maakte. De meeste inwoners van de stad waren in oktober 1944 geëvacueerd. De Duitse bezetters hadden eveneens de stad verlaten. Met achterlating van verraderlijke landmijnen.

Dezelfde dag rond acht uur in de avond arriveerde het Essex-bataljon als eerste onderdeel van de 56ste Infanterie Brigade in Wageningen. Ze kwamen vanuit Arnhem, waar zij vroeg in de morgen vertrokken. Ze hadden dus de gehele dag nodig om de kleine twintig kilometer tussen de twee steden te overbruggen. De reden van de trage voortgang waren de op de route aanwezige wegversperringen en onder het wegdek aangebrachte mijnen. Ook in de stad zelf lagen er landmijnen. Sommige ervan kostte enkele geallieerden het leven.
Captain Raymond (Ray) Barnes Hutt, van de Royal Artillery 74 Field Regiment was een van de mannen die
slachtoffer werd van de arglistige dood. Precies maand nadat hij de negenentwintigste leeftijd bereikt had, kwam de Engelse Captain die zeventiende april om het leven ten gevolge van een mijnexplosie.

Treurende weduwe
Raymond Hutt - zoon van Samuel Wolseley Hutt and Josephine Catherine Hutt -  was getrouwd met Julia Marie Hutt. Een liefdevol huwelijk, zo bleek wel uit het feit dat de weduwe haar overleden echtgenoot trouw bleef. ,,Ik wil geen andere man dan Ray, ik zal nooit hertrouwen,” bezwoer ze. Jaarlijks bezocht ze zijn laatste rustplaats op de Airbornebegraafplaats te Oosterbeek. Op de geboortedag van haar man, op 17 maart, klokslag 11.00 uur, legde Julia een boeket witte bloemen op het graf. Jaar in, jaar uit.

Een toonbeeld van onverbrekelijke liefde! Waarom zij haar bloemen om precies elf uur legde, is helaas niet bekend. In 1991 overleed de treurende weduwe op achtenzestigjarige leeftijd. Zesenveertig jaar na de dood van haar man, maar eigenlijk stierf de zin van het leven gelijk met haar geliefde echtgenoot. Julia’s as
werd bijgezet in het graf van haar man.

Ritueel

Renkumer Chris Petter werd destijds enorm getroffen door Julia’s trouw en heeft sinds haar dood het ritueel overgenomen door elk jaar op de zeventiende maart, om elf uur in de morgen een bos witte bloemen te leggen op het graf van het echtpaar Hutt.   ,,Wat deze vrouw heeft gedaan is uniek, Voor
mij is dit echtpaar een voorbeeld van ware liefde,” vertelde hij. De Renkumer ontmoette jaren geleden
op het Airbornekerkhof de Engelse Hazel Murphy MBE. ,,Ze was bij een gezelschap, dat het kerkhof
bezocht. Ik sprak haar aan en vroeg of zij wist dat er ook een echtpaar begraven lag. Ze vroeg me het graf aan te wijzen en toen we ervoor stonden vertelde ze me dat Julia haar beste vriendin was. Een jaar later ontmoette ik een andere vriendin van Julia; Phylis Glidewell MBE. Beide dames bezoeken Nederland minimaal twee keer per jaar. ,,De band tussen ons is stevig te noemen. Ik heb het voorrecht om met Philis het graf van haar man te bezoeken in Venray en uiteraard bezoeken we ook het graf van het echtpaar Julia en Raymond Hutt. Julia was een bijzondere vrouw, zo is mij verteld. Ze sprak zeven talen en heeft ondermeer veel goed werk gedaan voor Engelse oorlogsweduwen,” vertelde Petter. Hij hield het ritueel vol tot zijn dood.

Stilte

Op de zerk bij het graf van Raymond en Julia staan enkel regels uit het lied ‘O valiant hearts, who to your glory came’. De tekst luidt: Your knightly virtue proved, your memory hallowed in the land you loved.

Met het verhaal van de twee geliefden en de woorden van het lied in het hoofd, kun je niet
anders dan eerbiedig stil zijn wanneer je voor het graf staat. Je kunt slechts staren en glimlachen bij
het zien van de plant die aan de voet van de zerk groeit en bloeit. Een rode roos…het hart trots naar
het hemelsblauw geheven.

(Bronnen: Archief Petter en de website: https://wageningen1940-1945.nl/de-bevrijding-van-wageningen-3/)