( Foto George Parkes)
Hij wist dat hij niet terug zou komen

Ze was slecht ter been, maar na het lezen van het telegram, rende Emily Parkes naar het werk van haar dochter om haar op te halen, zodat ze samen haar man Charles de onheilsboodschap konden overbrengen. ‘Ons gezin is als een ketting. Nu is er een schakel gebroken.’ Woorden die de bedroefde moeder uitsprak, toen zij vernam dat een van haar tien kinderen gesneuveld was.
Samen met nog twee broers nam zoon George dienst in het Britse leger. Het was een vrolijke jongen, die niet in geweld geloofde en zeker niet in doden. Maar hij was ervan overtuigd dat de waanzin van Hitler, hoe dan ook gestopt moest worden. Hoe dan ook…, want de jongeman uit Aston, Birmingham, wist dat hij niet meer thuis zou komen.

Toen op 3 september 1939 naast Frankrijk, ook Engeland aan Duitsland de oorlog verklaarde, werkte
George Thomas Parkes in een fabriek waar geweren gemaakt werden. Hij meldde zich aan bij de South Staffordshire, toen het Britse leger om vrijwilligers vroeg en diende als Private onder legernummer 4917974 . Zijn zuster Rene vertelde jaren later: ,,Dat was vrij ongebruikelijk in onze omgeving, maar vader had ook bij de South Staffordshire gediend. Die lag tijdens de Eerste Wereldoorlog in Frankrijk. George wilde in diens voetsporen treden. Onze hele familie was trots op hem. Twee jongere broers namen dienst bij de RAF. Ze vertrokken alle drie op dezelfde dag van huis”.

Verlovingen
George was een levenslustige jongeman. Hij ging graag naar de jaarlijkse kermis, hield van een biertje, van dansen en was het vrolijke middelpunt van een grote vriendenkring. Hij hield ook van de meisjes en wilde deze blijkbaar allemaal wel in zijn hart sluiten. Hij verloofde zich meerdere keren. De eerste keer nadat hij op 10 mei 1940 vanuit Duinkerken naar Engeland was teruggekeerd. Hij was één van de 240.000 Britten die veilig wist te ontkomen, toen Nederland, België en Frankrijk overvallen werden door Duitsland. ,,Ik weet het nog goed'', vertelde zijn zus, ,, precies op die dag trouwde mijn broer Harry. Het was een bruiloft in een gedeprimeerde stemming. We wisten dat George in Frankrijk was en ook dat daar hevig werd gevochten. Toen kwam dat telegram, waarin hij meldde dat hij veilig was. De bruiloft werd een uitbundig feest. Toen George thuis kwam verloofde hij zich voor de eerste keer.'' Nadat hij terugkwam van de oorlog in Noord-Afrika, verloofde hij zich voor de tweede maal en opnieuw toen hij thuis was van een missie in Italië.
Voorgevoel
De voorbereidingen voor D-Day waren in volle gang en het was duidelijk dat parachutisten bij de bevrijding van West-Europa, een grote rol zouden gaan spelen. George werd ingezet bij operatie Market Garden. Zijn zuster René: ,, In augustus kwam hij voor een paar dagen thuis. Hij gedroeg zich vrij normaal. Was spontaan als altijd tegen iedereen. Maar op een avond vroeg hij mij een drankje met hem te gaan drinken. Het werd een verdrietig gesprek. Hij nam me in vertrouwen. Ik mocht het tegen niemand zeggen, maar ‘he knew he wasn't coming back’. Hij had dat voorgevoel en er was niets aan te doen.''

Tijdens de luchtlandingen van 17 september 1944 zat George in een van de gliders, die landde tussen
Renkum, Wolfheze en Oosterbeek en sneuvelde twee dagen later in een verwoede poging om, samen met zijn kameraden, de troepen van luitenant-kolonel John Frost te bereiken. Diens zeshonderd soldaten hielden al twee dagen stand aan de noordelijke toegang van de Arnhemse brug, maar kwamen er onder steeds zwaarder vuur te liggen. De strijd was heftig en de South Staffords raakten door hun munitie heen. Ze werden teruggedrongen in een komvormig terrein, nabij Arnhem en waren machteloos tegen de oprukkende Duitse tanks. De tanks openende het vuur. Er vielen talloze slachtoffers. Vermoedelijk is ook George Parkes tijdens deze strijd gesneuveld.

Aarde
In 1954 bezochten zijn ouders zijn graf op de Airbornebegraafplaats te Oosterbeek. Na het bezoek zou zijn moeder verklaren dat ze haar zoon daar toen heeft zien lopen…in gevechtstenue. Veertig jaar later bezocht zus René de laatste rustplaats van haar broer. Ze nam er wat aarde van mee naar Engeland en strooide dat uit op het graf van haar ouders. In vaste overtuiging dat George het daarmee eens was.
De ketting gebroken, maar verbonden tot in eeuwigheid